Karta charakterystyki produktu Ge Dw

Karta charakterystyki produktu Ge DW jest narzędziem, które pozwala na szybkie i łatwe porównanie cech produktu z innymi produktami na rynku. Karta charakterystyki produktu Ge DW zawiera wszystkie potrzebne informacje na temat produktu, w tym jego funkcje, wymiary, waga, wytrzymałość, jakość i inne istotne cechy. Dzięki temu użytkownicy mogą łatwo i szybko porównać produkt z innymi produktami i wybrać najlepszy dla siebie. Karta charakterystyki produktu Ge DW jest przydatnym narzędziem dla tych, którzy potrzebują wiedzy na temat produktu i chcą mieć pewność, że wybierają najlepszy możliwy produkt.

Ostatnia aktualizacja: Karta charakterystyki produktu Ge Dw

,

Karta charakterystyki produktu jest dokumentem dostarczającym kompleksowej informacji na temat substancji/mieszanin chemicznych. Dla części chemikaliów jest ona prawnie wymagana (patrz poniżej). Struktura karty i jej zawartość są precyzyjnie określone międzynarodowymi przepisami.

Karta MSDS a SDS – jaka jest różnica?

Przyjmując pewne uproszczenie, można założyć, że MSDS (skrót od „Material Safety Data Sheet”) stanowi pierwowzór dla obecnie stosowanego w UE SDS (skrót od „Safety Data Sheet”). W porównaniu do MSDS, format dokumentu SDS oraz sposób przedstawiania w nim informacji został doprecyzowany oraz ujednolicony poprzez międzynarodowe regulacje. W wielu źródłach do dziś stosuje się dawne określenie MSDS (zapewne z przyzwyczajenia), choć w rzeczywistości odnosi się ono do SDS. SDS jest jedyną prawnie akceptowalną formą dokumentu w UE.

Jakie przepisy regulują zawartość karty charakterystyki produktu?

W Polsce, tak jak w całej UE, obowiązek przygotowania kart charakterystyki substancji/mieszaniny stwarzających zagrożenie wynika z art. 31 Rozporządzenia w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH). Format SDS określa załącznik II do Rozporządzenia REACH. Pierwsza wersja Rozporządzenia REACH sporządzona została w 2006 r., a kolejne zmiany wymuszają na dostawcach dostosowywanie dokumentów do obowiązujących przepisów w przewidzianym nowelizacją terminie.

Rozporządzenie REACH wraz z Rozporządzeniem CLP umożliwiły implementację GHS (Globalnie Ujednoliconego Systemu Klasyfikacji i Oznakowania) do prawa europejskiego, co znacząco wpłynęło na poprawę komunikacji w świecie chemikaliów.

Które produkty wymagają karty charakterystyki (SDS)?

Rozporządzenie REACH precyzyjnie określa, które produkty muszą posiadać karty charakterystyki. Należą do nich przede wszystkim substancje i mieszaniny stwarzające zagrożenie tj. klasyfikowane zgodnie z Rozporządzeniem CLP, ale także substancje trwałe, wykazujące zdolność do bioakumulacji i toksyczne (PBT) lub bardzo trwałe i wykazujące bardzo dużą zdolność do bioakumulacji (vPvB) lub substancje znajdujące się z jakichkolwiek innych powodów na liście kandydackiej substancji podlegających procedurze udzielania zezwoleń.

Zdarzają się przypadki mieszanin, które nie są klasyfikowane zgodnie z Rozporządzeniem CLP, jednak wymagają sporządzenia karty charakterystyki lub udostępniania jej na żądanie. Dotyczy to sytuacji określonych w art.. 31 ust. 3 i doprecyzowanych w poradniku wydanym przez ECHA dotyczącym sporządzania kart charakterystyki.

Co musi zawierać karta charakterystyki?

Format karty Charakterystyki jest ściśle określony w załączniku II do Rozporządzenia REACH. Struktura dokumentu nie może być modyfikowana. Każda karta charakterystyki składa się z 16 sekcji, zawiera datę sporządzenia i ewentualnej aktualizacji dokumentu, a także numer wersji.

Poszczególne sekcje karty charakterystyki zawierają informacje na temat:

• identyfikacji substancji/mieszaniny, zastosowania produktu oraz identyfikacji przedsiębiorstwa,
• zagrożeń stwarzanych przez substancję/mieszaninę, w tym klasyfikację oraz oznakowanie zgodnie z rozporządzeniem CLP,
• składu substancji/mieszaniny,
• środków pierwszej pomocy,
• postępowania w przypadku pożaru,
• postępowania w przypadku niezamierzonego uwolnienia do środowiska,
• postepowania z substancjami i mieszaninami oraz ich magazynowania,
• parametrów dotyczących kontroli oraz środków ochrony indywidualnej,
• właściwości fizycznych i chemicznych produktu,
• stabilności oraz reaktywności,
• toksyczności dla zdrowia ludzkiego,
• informacji ekologicznych,
• postępowania z odpadami,
• transportu,
• przepisów prawnych dotyczących substancji/mieszaniny,
• dodatkowych danych.

Żadna z obowiązkowych sekcji SDS nie może pozostać niewypełniona. W razie konieczności można jednak wskazać niedostępność określonych danych wraz z uzasadnieniem. Informacje w karcie charakterystyki muszą zostać przedstawione w jasny i zwięzły sposób.

W przypadku gdy dla danej substancji wymagane jest sporządzenie raportu bezpieczeństwa chemicznego (CSR), w załączniku do karty charakterystyki powinny znaleźć się scenariusze narażenia dla zidentyfikowanych zastosowań substancji. Scenariusze narażenia opisują warunki operacyjne oraz środki zarządzania ryzykiem, które powinny być zapewnione by kontrolować zagrożenie dla zdrowia człowieka oraz środowiska.

Kto sporządza/dostarcza karty charakterystyki SDS?

Obowiązek dostarczenia karty charakterystyki produktu spoczywa na dostawcy substancji/mieszaniny dla której SDS jest wymagany. W praktyce dokument sporządzają wykwalifikowane osoby posiadające szeroką wiedzę na temat samego produktu, związanych z nich niebezpieczeństw i przepisów prawnych. Zadanie może być realizowane przez personel przedsiębiorstwa lub zlecone niezależnym ekspertom, lub firmom.

Karta charakterystyki powinna zostać dostarczona do odbiorcy:

– najpóźniej w dniu wprowadzenia substancji/mieszaniny do obrotu,

– w formie pisemnej lub elektronicznej,

– w języku urzędowym państwa, w którym produkt wprowadzany jest do obrotu. eu/wp-content/uploads/2022/01/sds-fot-2. eu/wp-content/uploads/2022/01/sds-fot-2-300x300. eu/wp-content/uploads/2022/01/sds-fot-2-150x150. eu/wp-content/uploads/2022/01/sds-fot-2-768x768. jpg 768w" sizes="(max-width: 780px) 100vw, 780px"/>

Znaczenie karty charakterystyki produktu w handlu i przemyśle

Wprowadzenie SDS miało na celu ograniczenie niebezpieczeństw związanych z produkcją, przewozem, magazynowaniem oraz stosowaniem substancji i mieszanin chemicznych zaklasyfikowanych jako stwarzające zagrożenie dla zdrowia lub środowiska naturalnego. Jego wymiernym rezultatem ma być przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa w miejscu pracy. SDS określa zastosowania do jakich substancja/mieszanina może być wykorzystany oraz jakie warunki pracy powinny zostać zapewnione.

Głównymi adresatami kart charakterystyk są osoby prowadzące działalność zawodową związaną z użytkowaniem danego materiału. Na pracodawcy spoczywa odpowiedzialność za przekazanie informacji zawartych w SDS w formacie umożliwiającym zarządzanie ryzykiem w konkretnym miejscu pracy. Wszyscy pracownicy mający fizyczny kontakt z chemikaliami, powinni mieć zapewniony dostęp do informacji zawartych w Karcie Charakterystyki. W przypadku substancji stwarzających zagrożenie brak SDS czyni daną pracę nielegalną i niedozwoloną.

Dobrze przygotowane i rzetelne karty charakterystyk umożliwiają zapewnienie odpowiednich warunków pracy z chemikaliami oraz dobór stosownych środków ochrony zdrowia i środowiska. Dostosowanie sposobu postępowania z chemikaliami do wymogów opisanych w SDS zapobiega groźnym dla życia wypadkom i klęskom ekologicznym, chroniąc dobrobyt pracowników i mienie firmy.

Należyte zapoznanie się z kartą charakterystyki produktu powinno służyć weryfikacji posiadanych przez przedsiębiorstwo warunków i środków bezpieczeństwa, np. sprzętu przeciwpożarowego. W przypadku konieczności zasięgnięcia pomocy medycznej może ona również usprawnić pracę lekarzy przez dostarczenie niezbędnych informacji o zagrożeniach.

Wymaganie i korzystanie z kart charakterystyk leży więc w interesie każdej firmy wykorzystującej w swojej działalności substancje i mieszaniny chemiczne uznane jako stwarzające zagrożenie. Przeczytaj również o oznaczeniach niebezpiecznych substancji chemicznych.

2, 4-Diizocyjanianotoluen

Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)	2, 4-diizocyjaniano-1-metylo-benzen	Inne nazwy i oznaczenia	TDI diizocyjanian tolueno-2, 4-diylu 2, 4-dwuizocyjanian toluilenu toluilenodiizocyjanian

Ogólne informacjeWzór sumaryczny

C₉H₆N₂O₂Inne wzory

CH₃C₆H₃(NCO)₂Masa molowa

174, 16 g/molWygląd

bezbarwny do jasnożółtegoIdentyfikacjaNumer CAS

584-84-9PubChem

11443SMILES

c1(C)c(N=C=O)cc(N=C=O)cc1

InChI

InChI=1S/C9H6N2O2/c1-7-2-3-8(10-5-12)4-9(7)11-6-13/h2-4H, 1H3

InChIKey

DVKJHBMWWAPEIU-UHFFFAOYSA-N

WłaściwościGęstość1, 22 g/cm³ (20 °C)^[1]; cieczRozpuszczalność w wodziereaguje z wodąTemperatura topnienia

19, 5–21, 5 °C^[1]Temperatura wrzenia

251 °C^[1]
124–126 °C (24 hPa)^[1]Napięcie powierzchniowe

25 mN/m^[1]NiebezpieczeństwaKarta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2011-06-24]Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliówNa podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI^[2]

Niebezpieczeństwo

Zwroty H

H315, H317, H319, H330, H334, H335, H351, H412Zwroty P

P260, P273, P280, P284, P305+P351+P338, P310^[1]Europejskie oznakowanie substancjioznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczneNa podstawie [2]Silnie
toksyczny
(T+)Zwroty R

R26, R36/37/38, R40, R42/43, R52/53Zwroty S

S1/2, S23, S36/37, S45, S61NFPA 704Na podstawie
podanego źródła^[3]

1

4

0

Temperatura zapłonu

132 °C (zamknięty tygiel)^[1]Numer RTECS

CZ6300000Dawka śmiertelna

LD₅₀ 5800 mg/kg (szczur, doustnie)^[1]Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)Multimedia w Wikimedia Commons

2, 4-Diizocyjanianotoluen (2, 4-TDI, diizocyjanian tolueno-2, 4-diylu, 2, 4-dwuizocyjanian toluilenu) – organiczny związek chemiczny z grupy aromatycznych izocyjanianów o wzorze CH₃C₆H₃(NCO)₂.

Stosowany jest albo w formie czystej (2, 4-TDI), albo w mieszaninie z izomerem 2, 6 (2, 6-TDI) w stosunku 65:35. Pod wpływem silnych alkaliów lub po ogrzaniu powyżej temperatury 45 °C polimeryzuje. W wodzie nie rozpuszcza się, lecz gwałtownie reaguje z wydzieleniem dwutlenku węgla CO₂. Reaguje również ze związkami zawierającymi aktywne atomy wodoru, takimi jak alkohole, fenole, kwasy, aminy. Reakcje TDI ze związkami zawierającymi dwie lub więcej grup funkcyjnych prowadzą do wytworzenia wielkocząsteczkowych produktów. Praktyczne znaczenia mają reakcje z alkoholami wielowodorotlenowymi (lub związkami zawierającymi co najmniej dwie grupy -OH, zwanymi potocznie poliolami), prowadzące do uzyskania szerokiej gamy poliuretanów. Szybkość takich reakcji w praktyce zwiększa się poprzez stosowanie katalizatorów (np. amin trzeciorzędowych, związków organometalicznych). TDI wykorzystuje się do syntezy tworzyw poliuretanowych, m. in. pianek poliureatanowych.

TDI jest związkiem toksycznym; ze względu na stosunkowo wysoką prężność par działa poprzez drogi oddechowe powodując poważne uszkodzenia organizmu. Między innymi ze względu na tę ostatnią właściwość często stosuje się inne, mniej lotne (a zatem mniej toksyczne), wieloizocyjaniany np. MDI – 4, 4'-diizocyjanianodifenylometan (lub jego odmianę PMDI).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ ^{a b c d e f g h} 2, 4-Diizocyjanianotoluen (nr 33427) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck KGaA) na obszar Polski. [dostęp 2011-06-24]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
2. ↑ ^{a b} 2, 4-Diizocyjanianotoluen (ang. ) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-04-07].
3. ↑ 2, 4-Diizocyjanianotoluen (nr 33427) (ang. ) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck KGaA) na obszar Stanów Zjednoczonych. org/wiki/Wikiprojekt:Chemia/Problemy_z_kartami_charakterystyki_Sigma-Aldrich" title="Wikiprojekt:Chemia/Problemy z kartami charakterystyki Sigma-Aldrich">przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)